MENENIVS, Lhomond
Μορφοποιημένο κείμενο Μετάφραση
Menenius Agrippa concordiam inter patres plebemque restituit.

nam cum plebs a patribus secessisset, quod tributum et militiam non toleraret,
Agrippa, uir facundus, ad plebem missus est,
qui nihil aliud quam hoc narasse fertur:
“olim humani artus, cum uentrem otiosum cernerent,
ab eo discordarunt conspiraruntque ne manus ad os cibum ferrent nec os acciperet datum nec dentes con­ficerent.

at, dum uentrem domare uolunt, ipsi quoque defece­runt totumque cor­pus ad extrēmam tabem uenit:
inde apparuit uentris haud segne ministerium esse eumque acceptos cibos per omnia membra distribuere, et cum eo in gratiam redierunt.

sic senatus et populus, quasi unum corpus, discordia pereunt, con­cor­dia ualent.”
hac fabŭla Menenius flexit hominum mentes: plebs in urbem re­gressa est.

creauit tamen tribūnos, qui libertatem suam aduersus nobilitatis super­biam de­fenderent.
paulo post mortuus est Menenius, uir omni uita pariter patribus ac plebi carus.
is tamen in tanta paupertate decessit, ut eum populus collatis qua­drantibus sepeliret, locum sepulcro senatus publĭce daret.
Ο Μενήνιος Αγρίππας αποκατέστησε την ομόνοια μεταξύ πατρι- κίων και πληβείων.
Όταν οι πληβείοι είχαν αποστατήσει από τους πατρικίους, επειδή δεν άντεχαν τη φορο­λόγηση και τις στρατιωτικές υποχρεώσεις, στάλθηκε στους πληβείους ο Αγρίππας, άντρας εύγλωττος,
ο οποίος λέγεται ότι απλώς αφηγήθηκε τον επόμενο μύθο:
“Κάποτε τα ανθρώπινα μέλη, επειδή έβλεπαν ότι η κοιλιά είναι τεμπέλα, ήρθαν σε διχόνοια με αυτήν και με όρκο συμφώνησαν μήτε τα χέρια να φέρνουν τροφή στο στόμα, μήτε το στόμα να δέχεται ό,τι του δίνεται, μήτε τα δόντια να το μασούν.
Ενώ όμως ήθελαν να δαμάσουν την κοιλιά, και τα ίδια επίσης εξασθένισαν και ολόκληρο το σώμα έφτασε στην έσχατη αδυναμία·
από εκεί φάνηκε ότι η υπηρεσία της κοιλιάς δεν είναι νωθρή και ότι εκείνη διανέμει σε κάθε μέλος τις τροφές που δέχεται, και ξανασυμφιλιώθηκαν μαζί της.
Έτσι η σύγκλητος και ο λαός, σαν ένα σώμα, αφανίζονται από τη διχόνοια, μένουν δυνατοί με την ομόνοια.”
Με αυτόν τον μύθο ο Μενήνιος έκαμψε το φρόνημα του κόσμου· οι πληβείοι επέ­στρε­ψαν στη Ρώμη.
Εξέλεξαν όμως δημάρχους, για να υπερασπίζονται την ελευθερία τους έναντι της αλαζονείας των ευγενών.
Λίγο αργότερα πέθανε ο Μενήνιος, που σε όλη τη ζωή του ήταν αγαπητός εξίσου στους πατρικίους και τους πληβείους.
Πέθανε σε τόσο μεγάλη φτώχεια , ώστε έκανε την κηδεία του ο λαός με έρανο, ενώ η σύγκλητος παραχώρησε δημόσιο χώρο για τον τάφο του.