Αργοναυτικά 1.774-910, Απολλώνιος Ρόδιος
Κείμενο Σχόλια

Bῆ δ’ ἴμεναι προτὶ ἄστυ, φαεινῷ ἀστέρι ἶσος1 ,
ὅν ῥά τε νηγατέῃσιν2 ἐεργόμεναι καλύβῃσι
νύμφαι θηήσαντο δόμων ὕπερ ἀντέλλοντα,
καί σφισι κυανέοιο δι’ἠέρος ὄμματα θέλγει
καλὸν ἐρευθόμενος, γάνυται δέ τε ἠιθέοιο
παρθένος ἱμείρουσα μετ’ἀλλοδαποῖσιν ἐόντος,
ἀνδράσιν, ᾧ καί μιν μνηστὴν κομέουσι τοκῆες∙
τῷ ἴκελος προπόλοιο κατὰ στίβον ἤιεν ἥρως.
Καί á¿¥’ὅτε δὴ πυλέων τε καὶ ἄστεος ἐντὸς ἔβησαν,
δημότεραι μὲν ὄπισθεν ἐπεκλονέοντο3 γυναῖκες
γηθόσυναι ξείνῳ∙ ὁ δ’ἐπὶ χθονὸς ὄμματ’ἐρείσας
νίσετ’ ἀπηλεγέως, ὄφρ’ἀγλαὰ δώμαθ’ ἵκανεν
Ὑψιπύλης. Ἄνεσαν δὲ θύρας προφανέντι θεράπναι
δικλίδας, εὐτύκτοισιν ἀρηρεμένας σανίδεσσιν∙
ἔνθα μιν Ἰφινόη κλισμῷ4 ἐνὶ παμφανόωντι
ἐσυμμένως καλῆς διὰ παστάδος5 εἷσεν ἄγουσα
ἀντία δεσποίνης. Ἡ δ’ἐγκλιδὸν ὄσσε βαλοῦσα6
παρθενικὰς ἐρύθηνε παρηίδας∙ ἔμπα δὲ τόν γε
αἰδομένη μύθοισι προσέννεπεν αἱμυλίοισι7 ∙
‘’Ξεῖνε, τίη μίμνοντες ἐπὶ χρόνον ἔκτοθι πύργων
ἧσθ’αὔτως, ἐπεὶ οὐ μὲν ὑπ’ἀνδράσι ναίεται ἄστυ,
ἀλλὰ Θρηικίης ἐπινάστιοι ἠπείροιο
πυροφόρους ἀρόωσι γύας; Κακότητα δὲ πᾶσαν
ἐξερέω νημερτές, ἵν’εὖ γνοίητε καὶ αὐτοί.
Εὖτε Θόας ἀστοῖσι πατὴρ ἐμὸς ἐμβασίλευε,
τηνίκα Θρηικίην οἵ Ï„’ἀντία ναιετάουσι
δήμου ἀπορνύμενοι λαοί πέρθεσκον ἐπαύλους
ἐκ νηῶν, αὐτῇσι δ’ἀπείρονα ληίδα κούραις
δεῦρ’ἄγον. Οὐλομένης δὲ θεᾶς πορσύνετο μῆνις8
Κύπριδος9 , ἥ τέ σφιν θυμοφθόρον ἔμβαλεν ἄτην∙
δὴ γὰρ κουριδίας μὲν ἀπέστυγον ἔκ τε μελάθρων
ᾗ ματίῃ εἴξαντες ἀπεσσεύοντο γυναῖκας,
αὐτὰρ ληιάδεσσι δορικτήταις παρίαυον,
σχέτλιοι. á¼® μὲν δηρὸν ἐτέτλαμεν, εἴ κέ ποτ’αὖτις
ὀψὲ μεταστρέψωσι νόον∙ τὸ δὲ διπλόον αἰεὶ
πῆμα κακὸν προύβαινεν. Ἀτιμάζοντο δὲ τέκνα
γνήσι’ ἐνὶ μεγάροις, σκοτίη δ’ἀνέτελλε γενέθλη∙
αὔτως δ’ἀδμῆτές10 τε κόραι χῆραί Ï„’ἐπὶ τῇσι
μητέρες ἂμ πτολίεθρον ἀτημελέως11 ἀλάληντο.
Οὐδὲ πατὴρ ὀλίγον περ ἑῆς ἀλέγιζε θυγατρός,
εἰ καὶ ἐν ὀφθαλμοῖσι δαϊζομένην ὁρόῳτο
μητρυιῆς ὑπὸ χερσὶν ἀτασθάλου12 ˙οὐδ’ἀπὸ μητρὸς
λώβην ὡς τὸ πάροιθεν ἀεικέα παῖδες ἄμυνον,
οὐδὲ κασιγνήτοισι κασιγνήτη μέλε θυμῷ.
Ἀλλ’οἶαι κοῦραι ληίτιδες ἔν τε δόμοισιν
ἔν τε χοροῖς ἀγορῇ τε καὶ εἰλαπίνῃσι μέλοντο13 ,
εἰσόκε τις θεὸς ἄμμιν ὑπέρβιον ἔμβαλε θάρσος
ἄψ ἀναερχομένους Θρῃκῶν ἄπο μηκέτι πύργοις
δέχθαι, ἵν’á¼¢ φρονέοιεν á¼… περ θέμις, ἠέ πῃ ἄλλῃ
αὐταῖς ληιάδεσσιν ἀφορμηθέντες ἵκοιντο.
Οἱ δ’ἄρα θεσσάμενοι παίδων γένος ὅσσον ἔλειπτο
ἄρσεν ἀνὰ πτολίεθρον, ἔβαν πάλιν ἔνθ’ἔτι νῦν περ
Θρηικίης ἄροσιν χιονώδεα ναιετάουσι.
Τῶ ὑμεῖς στρωφᾶσθ’ἐπιδήμιοι. Εἰ δέ κεν αὖθι
ναιετάειν ἐθέλοις καί τοι ἅδοι, ἦ Ï„’ἂν ἔπειτα
πατρὸς ἐμεῖο Θόαντος ἔχοις γέρας14 . Οὐδέ σ’ὀίω
γαῖαν ὀνόσσεσθαι˙ περὶ γὰρ βαθυλήιος ἄλλων
νήσων Αἰγαίῃ ὅσαι εἰν ἁλί ναιετάουσιν.
Ἀλλ’ἄγε νῦν ἐπὶ νῆα κιών ἑτάροισιν ἐνίσπες
μύθους ἡμετέρους, μηδ’ἔκτοθι μίμνε πόληος.’’
Ἴσκεν, ἀμαλδύνουσα φόνου τέλος οἷον ἐτύχθη
ἀνδράσιν˙ αὐτὰρ ὁ τήν γε παραβλήδην προσέειπεν˙
‘’Ὑψιπύλη, μάλα κεν θυμηδέος ἀντιάσαιμεν
χρησμοσύνης ἣν ἄμμι σέθεν χατέουσιν ὀπάζεις˙
εἶμι δ’ὑπότροπος αὖτις ἀνὰ πτόλιν, εὖτ’ἂν ἕκαστα
ἐξείπω κατὰ κόσμον. Ἀνακτορίη δὲ μελέσθω
σοί γ’αὐτῇ καὶ νῆσος· ἔγωγε μὲν οὐκ ἀθερίζων
χάζομαι, ἀλλά με λυγροὶ ἐπισπέρχουσιν ἄεθλοι.’’
á¼® καὶ δεξιτερῆς χειρὸς θίγεν. Αἶψα δ’ὀπίσσω
βῆ á¿¥’ ἴμεν· ἀμφὶ δὲ τόν γε νεήνιδες ἄλλοθεν ἄλλαι
μυρίαι εἱλίσσοντο κεχαρμέναι, ὄφρα πυλάων
ἐξέμολεν. Μετέπειτα δ’εὐτροχάλοισιν ἀμάξαις
ἀκτὴν εἰσανέβαν ξεινήια πολλὰ φέρουσαι,
μῦθον á½…Ï„’ἤδη πάντα διηνεκέως ἀγόρευσε
τόν ῥα καλεσσαμένη διεπέφραδεν Ὑψιπύλεια.
Καὶ δ’αὐτοὺς ξεινοῦσθαι15 ἐπὶ σφεὰ δώματ’ἄγεσκον
ῥηιδίως· Κύπρις γὰρ ἐπὶ γλυκὺν ἵμερον ὦρσεν
Ἡφαίστοιο χάριν16 πολυμήτιος17 , ὄφρα κεν αὖτις
ναίηται μετόπισθεν ἀκήρατος18 ἀνδράσι Λῆμνος.
Ἔνθ’ὁ μὲν Ὑψιπύλης βασιλήιον ἐς δόμον ὦρτο
Αἰσονίδης· οἱ δ’ἄλλοι, ὅπῃ καὶ ἔκυρσαν ἕκαστος,
Ἡρακλῆος ἄνευθεν· ὁ γὰρ παρὰ νηὶ λέλειπτο
αὐτὸς ἑκὼν παῦροί τε διακρινθέντες ἑταῖροι.
Αὐτίκα δ’ἄστυ χοροῖσι καὶ εἰλαπίνῃσι γεγήθει
καπνῷ κνισήεντι περίπλεον· ἔξοχα δ’ἄλλων
ἀθανάτων Ἥρης υἷα19 κλυτὸν ἠδὲ καὶ αυτὴν
Κύπριν20 ἀοιδῇσιν θυέεσσί τε μειλίσσοντο.
Ἀμβολίη δ’εἰς ἦμαρ ἀεὶ ἐξ ἤματος ἦεν
ναυτιλίης· δηρὸν δ’ἂν ἐλίνυον αὖθι μένοντες21 ,
εἰ μὴ ἀολίσσας ἑτάρους ἀπάνευθε γυναικῶν
Ἡρακλέης τοίοισιν ἐνιπτάζων μετέειπε·
«Î”αιμόνιοι, πάτρης ἐμφύλιον αἷμ’ἀποέργει
ἡμέας; Ἦε γάμων ἐπιδευέες ἐνθάδ’ἔβημεν
κεῖθεν, ὀνοσσάμενοι πολιήτιδας; Αὖθι δ’ἕαδε
ναίοντας λιπαρὴν ἄροσιν Λήμνοιο ταμέσθαι22 ;
Οὐ μὰν εὐκλειεῖς γε σὺν ὀθνείῃσι γυναιξὶν
ἐσσόμεθ’ὧδ’ἐπὶ δηρὸν ἐελμένοι· οὐδέ τι κῶας
αὐτόματον23 δώσει τις ἑλὼν θεὸς εὐξαμένοισιν.
Ἴομεν αὖτις ἕκαστοι ἐπὶ σφεά· τὸν δ’ἐνὶ λέκτροις
Ὑψιπύλης εἰᾶτε πανήμερον, εἰσόκε Λῆμνον
παισὶν ἐπανδρώσῃ μεγάλη τέ ἑ βάξις ἵκηται.»
Ὣς νείκεσσεν ὅμιλον· ἐναντία δ’οὔ νύ τις ἔτλη
ὄμματ’ἀνασχεθέειν οὐδὲ προτιμυθήσασθαι·
ἀλλ’αὔτως ἀγορῆθεν ἐπαρτίζοντο νέεσθαι
σπερχόμενοι. Ταὶ δέ σφιν ἐπέδραμον, εὖτ’ἐδάησαν.
Ὡς δ’ὅτε λείρια καλὰ περιβρομέουσι μέλισσαι24
πέτρης ἐκχύμεναι σιμβληίδος25 , ἀμφὶ δὲ λειμὼν
ἑρσήεις γάνυται, ταὶ δὲ γλυκὺν ἄλλοτε ἄλλον
καρπὸν ἀμέργουσιν πεποτημέναι· ὥς ἄρα ταὶ γε
ἐνδυκὲς ἀνέρας ἀμφὶ κινυρόμεναι προχέοντο
χερσί τε καὶ μύθοισιν ἐδεικανόωντο ἕκαστον,
εὐχόμεναι μακάρεσσιν ἀπήμονα νόστον ὀπάσσαι.
Ὣς δὲ καὶ Ὑψιπύλη ἠρήσατο χεῖρας ἑλοῦσα
Αἰσονίδεω, Ï„á½° δέ οἱ ῥέε δάκρυα χήτει ἰόντος26 ·
«ÎÎ¯ÏƒÎµÎ¿, καί σε θεοὶ σὺν ἀπηρέσιν αὖτις ἑταίροις
χρύσειον βασιλῆι δέρος κομίσειαν ἄγοντα,
αὔτως ὡς ἐθέλεις καί τοι φίλον. Ἥδε δὲ νῆσος
σκῆπτρά τε πατρὸς ἐμεῖο παρέσσεται, ἢν καὶ ὀπίσσω
δή ποτε νοστήσας ἐθέλῃς ἄψορρον ἱκέσθαι·
ῥηιδίως δ’ἂν ἑοῖ καὶ ἀπείρονα λαὸν ἀγείραις
ἄλλων ἐκ πολίων. Ἀλλ’οὐ σύ γε τήνδε μενοινὴν
σχήσεις, οὔτ’αὐτὴ προτιόσσομαι ὧδε τελεῖσθαι.
Μνώεο27 μήν, ἀπεὼν περ ὁμῶς καὶ νόστιμος ἤδη,
Ὑψιπύλης· λίπε δ’ἧμιν ἔπος, Ï„ÏŒ κεν ἐξανύσαιμι
πρόφρων, ἢν ἄρα δή με θεοὶ δώωσι τεκέσθαι28 .»
Τὴν δ’αὖτ’Αἴσονος υἱὸς ἀγαιόμενος προσέειπεν·
«á½™ÏˆÎ¹Ï€ÏÎ»Î·, Ï„á½° μὲν οὕτω ἐναίσιμα πάντα γένοιτο
ἐκ μακάρων· τύνη δ’ἐμέθεν πέρι θυμὸν ἀρείω
ἴσχαν’, ἐπεὶ πάτρην μοι ἅλις Πελίαο ἕκητι
ναιετάειν· μοῦνόν με θεοὶ λύσειαν ἀέθλων.
Εἰ δ’οὔ μοι πέπρωται ἐς Ἑλλάδα γαῖαν ἱκέσθαι
τηλοῦ ἀναπλώοντι, σὺ δ’ἄρσενα παῖδα τέκηαι,
πέμπε μιν ἡβήσαντα Πελασγίδος ἔνδον Ἰωλκοῦ
πατρί Ï„’ἐμῷ καὶ μητρὶ δύης ἄκος, ἢν ἄρα τοὺς γε
τέτμῃ ἔτι ζώοντας, ἵν’ἄνδιχα τοῖο ἄνακτος29
σφοῖσιν πορσύνωνται ἐφέστιοι ἐν μεγάροισιν30 .»

774. φαεινῶι ἀστέρι ἶσος: Ἕσπερος, ὃς κάλλιστος ἐν οὐρανῶι ίπταται ἀστήρ (πρβλ. Σαπφώ απ.104 L-P, Catull. 62.26). Ο 'Εσπερος είναι παραδοσιακά το αστέρι του έρωτα και του γάμου. Η ομορφιά του Ιάσονα που μαγεύει όσους τον κοιτούν παίζει σημαντικό ρόλο και στη συνάντησή του με την Μήδεια παρακάτω (3.957-959) όπου παρομοιάζεται και πάλι με άστρο.

775. νηγάτεος: καινούργιος. Χρησιμοποιείται συνήθως για υφάσματα, πρβλ. 4.188, Ιλ. Β 43, Ξ 185.

783. ἐπεκλονέοντο: Το ρήμα απλό χρησιμοποιείται συνήθως για τους ανέμους.

788. κλισμῷ: είδος θρόνου, συνήθως διακοσμημένος με χρυσό, ο οποίος κάποιες φορές διαθέτει και υποπόδιο.

789. παστάδος: εδώ με τη σημασία πρόδομος.

791. ἐγκλιδόν ὄσσε βαλοῦσα: το χαμηλωμένο βλέμμα της Υψιπύλης φαίνεται να είναι σημάδι τόσο της παρθενικής της αιδημοσύνης όσο και της ανειλικρίνειας των λόγων της. Η ανειλικρίνει αυτή δεν της επιτρέπει να αντικρύσει κατάματα τον Ιάσονα. Βλ. και παρακάτω συνάντηση Ιάσονα-Μήδειας, 3.1008. Για την κίνηση αυτή στην κλασσική λογοτεχνία βλ. Frances Muecke, “Turning away and Looking down: Some Gestures in the Aeneid”, Bulletin of the Institute of Classical Studies 31 (1984), 105-11, ιδίως 108 κ.ε., όπου επισημαίνεται ότι πρωτοεμφανίζεται στην Ιλιάδα Γ 217 κατὰ χθονὸς ὄμματα πήξας (ενν.Οδυσσεύς).

792. μύθοισι αἱμυλίοισιν: ‘με κολακευτικά λόγια’ πρβλ. Ησ. Έργα 374, Κρατίνος, απ. 407 Κ-Α).

μῆνις: η οργή των θεών ανήκει στα βασικά μοτίβα των Αργοναυτικών και η οργή της Ήρας εναντίον του Πελία συγκεκριμένα αποτελεί το πρωταρχικό ελατήριο της δράσης. Η οργή των θεών εξάλλου αποτελεί τυπικό επικό ιλιαδικό μοτίβο το οποίο κινητοποιεί την ιλιαδική δράση ήδη από το προγραμματικό προοίμιο του ομηρικού έπους.

803. Κύπριδος: Η Αφροδίτη αναφέρεται συχνά στα Αργοναυτικά ως Κύπρις. Αν λάβουμε υπ'όψιν μας την μεγάλη πολιτική σημασία που είχε για τους Πτολεμαίους το νησί της Κύπρου θα μπορούσαμε να αναγνώσουμε εδώ έναν έμμεσο υπαινιγμό των πτολεμαικών αυτών πολιτικών ενδιαφερόντων.

811. ἀδμῆτες: α+ δαμάζω. Που δεν έχουν δαμαστεί, διακορευτεί, παρθένες. Μεταφορές από το ζωικό βασίλειο που μιλούν για γυναικεία πρόσωπα, βρίσκουμε σε πολλά κείμενα της κλασικής λογοτεχνίας: Ευρ, Ανδρ. 711, Εκ.526 κ.ε. Βεργίλιος, Ecl. 8, 85 κ.ε. , Οβίδιος, Amores 3, 5, 37.  Πρβλ. και Ναυσικά, παρθένος αδμής (Οδύσσ. 6.109, 228).

ἀτημελέως: πρῶτον λεγόμενον. Πρβλ. και το άπαξ ἀτημελίη στο Γ 830.

815: πρόκειται για το συνηθισμένο μοτίβο της κακής μητρυιάς (noverca). Δες σχετικά Watson, P.A. ‘Ancient Stepmothers: Myth, Misogyny and Reality (Mnemosyne Suppl. 143). Leiden 1995.

Βλ. και παρακάτω 857 (αὐτίκα δ’ἄστυ χοροῖσι καὶ εἰλαπίνῃσι γεγήθει καπνῶι κνισήεντι περίπλεον). Πρόκειται για την απολλώνεια εκδοχή μιας συνηθισμένης ομηρικής εορτής. Οι κωμικοί ποιητές που ασχολήθηκαν με το θέμα της παραμονής των Αργοναυτών στη Λήμνο επίσης περιέγραψαν ανάλογες σκηνές συμποσίου (Αριστοφάνης, CAF I, 486-490, Νικοχάρης CAF I, 772, αποσπ. 11-14, Αντιφάνης CAF II 70, 144-5, Δίφιλος CAF II 558, απόσπ.54).

Όμοια και η Διδώ στον Αινεία 4.103-4: liceat Phrygio servire marito/ dotalisque tuae Tyrios permittere dextrae

849. ξεινοῦσθαι: και με ερωτική σημασία, βλ. Fraenkel (1962) 338, σημ. 14.

851. Ἡφαίστοιο χάριν: Η Λήμνος θεωρείται το ιερό νησί του Ηφαίστου στο οποίο κατέπεσε αφού η Ήρα τον κατακρήμνισε από τον Όλυμπο (Ιλ. Α 594). Στους πρόποδες του ηφαιστείου Μόσυχλος βρισκόταν ο αρχαιότερος ναός του Ηφαίστου και εκεί η αρχαία παράδοση τοποθετούσε το χαλκείο του.

Ἡφαίστοιο... πολυμήτιος: το επίθετο πολύμητις ως προσδιορισμός του Ηφαίστου πρβλ. Ιλ. Φ 355.

ἀκήρατος: ανέγγικτος, αμόλυντος, καθαρός. Ίσως πρόκειται για αναφορά στην ετήσια τελετή εξαγνισμού από τον από τον φόνο των ανδρών (τα παροιμιώδη λήμνια κακά) κατά την οποία οι Λήμνιες τηρούσαν ερωτική αποχή από τα αρσενικά μέλη της οικογένειάς τους.

Ἥρης υἷα: τα σχόλια μας πληροφορούν ότι Ἡσιόδῳ ἐπηκολούθησεν Ἥρας μόνης τὸν Ἥφαιστον λέγοντι γεγενῆσθαι (Θεογ.927): Ἥρη δ’ Ἥφαιστον κλυτὸν οὐ φιλότητι μιγεῖσα γείνατο. Ὅμηρος δὲ Διὸς καὶ Ἥρας φησὶν αὐτὸν.

Κύπριν: Στην Ιλιάδα σύζυγος του Ήφαιστου είναι η Χάρις.  Ο γάμος Ήφαιστου-Αφροδίτης αναφέρεται μόνο στο θ 268 της Οδύσσειας.

Δεν ορίζεται η διάρκεια της παραμονής τους στη Λήμνο παρά την ‘εμμονή’ του Απολλωνίου με τον χρόνο στο υπόλοιπο έργο. Στον Οβίδιο (Ηρωίδες 6, 58 οι Αργοναύτες παραμένουν στη Λήμνο δύο χρόνια. Στον Στάτιο, Θηβαϊδα 5, 460 ένα χρόνο, ενώ στον Βαλέριο Φλάκκο, Αργον. 2, 367 τέσσερις μήνες).

το όργωμα. Υποδηλώνεται η ερωτική επαφή.

αὐτόματον. Με σαρκασμό ο Ηρακλής ζητά από τους Αργοναύτες να επιστρέψουν στα καθήκοντά τους. Την ίδια λέξη χρησιμοποιεί και η Πολυξώ παρακινώντας τις Λήμνιες να εκμεταλλευτούν την απόβαση των Αργοναυτών στο νησί τους (685-687). Και τα δύο πρόσωπα έχουν καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας.

η αναφορά στις μέλισσες δικαιολογείται ανάμεσα σε άλλα από το γεγονός πως πρόκειται για μία γυναικοκρατούμενη κοινωνία όπως είναι και η κοινωνία των Λημνίων γυναικών στην απολλώνεια αφήγηση.

έτρης σιμβληίδος: ανώμ. θηλ. του επιθ. σιμβλήιος, η, ον (σίμβλος=κυψέλη). Οπή σε βράχο την οποία χρησιμοποιούν οι μέλισσες ως κυψέλη. Για τη μελισσοκομία στην αρχαία Ελλάδα βλ. Αριστ. Π. ζω. ιστ. , Π. ζω. γεν., Βιργ. Γεωργ.

Η σκηνή του αποχωρισμού της Υψιπύλης και του Ιάσονα προοικονομεί την συνάντηση Ιάσονα και της Μήδειας στο Γ Βιβλίο. Σε άλλες αφηγήσεις του μύθου το επεισόδιο της Λήμνου τοποθετείται στο ταξίδι της επιστροφής: Πίνδ.Πυθ. 4, 252-259, Μυρσίλος ο Μηθυμναίος, 477F 1a Jacoby. Ο Μυρσίλος υποστηρίζει ότι η δυσοσμία των Λημνίων προκάλεσε η Μήδεια εξαιτίας της ζήλειας της. Η Υψιπύλη, ωστόσο, αντιμετωπίζει την κατάσταση με βάση τη λογική και το συλλογικό καλό, ενώ η Μήδεια κυριαρχείται από το ερωτικό της πάθος για τον Ιάσονα και οδηγείται σε ακραίες συμπεριφορές.

μνώεο: μνάομαι=μιμνήσκομαι. Πρβλ. και Γ 1069 και 1110. Συνηθισμένος αποχαιρετισμός, βλ. και Οδύσσ. θ 461-2 και Σαπφώ, απ.94.7-8 LP-V).

ἢν ἄρα δή με θεοὶ δώωσι τεκέσθαι: Στην Ιλιάδα (Η 468 κ.εξ.) αναφέρεται αρκετές φορές ο γιος του Ιάσονα και της Υψιπύλης, ο Εύνηος που βασιλεύει στην Λήμνο και προσφέρει στους Αχαιούς με λημνιώτικο κρασί (Η 468-461, Υ 41, Ψ 747). Οι ερωτικές επαφές στον μύθο είναι συνήθως γόνιμες.

908. ἄνδιχα τοῖο ἄνακτος: ο σχετικός κριτικός λόγος παρουσιάζει δύο εκδοχές σχετικά με την ταυτότητα του άνακτος (Πελίας ή Ιάσων;).

Ο Ιάσονας αντιλαμβάνεται τη βαρύτητα του ρόλου του ως αρχηγού της αργοναυτικής εκστρατείας και ως εκ τούτου δεν αποδέχεται το ερωτικό κάλεσμα της Υψιπύλης καθώς κάτι τέτοιο θα προκαλούσε την αναστολή της ίδιας της επικής δράσης.