Κείμενο | Μετάφραση |
ΠΑ 7. 393 ΔΙΟΚΛΕΟΥΣ1
Μή με κόνι κÏύψητε· Ï„á½· Î³á½°Ï Ï€á½±Î»Î¹; μηδ΄ á¼Ï€á½¶ ταύτης á¾á½¹Î½Î¿Ï‚ οá½Îº ὀνοτὴν γαῖαν á¼Î¼Î¿á½¶ τίθετε.
μαίνεται εἴς με θάλασσα καὶ á¼Î½ χέÏσοισί με δειλὸν εὑÏίσκει ῥαχίαις͵ οἶδέ με κἠν Ἀίδῃ.
χέÏσον á¼Ï€ÎµÎºÎ²Î±á½·Î½ÎµÎ¹Î½ εἰ á¼Î¼Îµá¿¦ χάÏιν ὕδατι θυμός͵ á¼€Ïκεῖ μοι σταθεÏῇ μιμνέμεν ὡς ἄταφος.2 |
Μη με κÏÏψετε με σκόνη, γιατί το κάνετε ξανά; οÏτε να βάλετε πάνω μου το άμεμπτο χώμα αυτής της ακÏογιαλιάς. η θάλασσα Îχει θυμώσει μαζί μου και με ανακαλÏπτει, τον δÏστυχο, ακόμα και στις πετÏώδεις ακτÎÏ‚ της στεÏιάς, με γνωÏίζει ακόμα και νεκÏÏŒ. αν για χάÏη μου τα νεÏά θÎλουν να παÏεισδÏσουν στην ξηÏά, μου αÏκεί να μÎνω άταφος στη στεÏιά. |