619-622
Πόλλ’ ἐν ἀμηχανίησι κυλίνδομαι ἀχνύμενος κῆρ∙  
ἄκρην γὰρ πενίης οὐχ ὑπερεδράμομεν.  
πᾶς τις πλούσιον ἄνδρα τίει, ἀτίει δὲ πενιχρόν∙
πᾶσιν δ’ ἀνθρώποις αὑτὸς ἔνεστι νόος.

623-624
παντοῖαι κακότητες ἐν ἀνθρώποισιν ἔασιν,
παντοῖαι δ’ ἀρεταὶ καὶ βιότου παλάμαι.

625-626
ἀργαλέον φρονέοντα παρ’ ἄφροσι πόλλ’ ἀγορεύειν
καὶ σιγᾶν αἰεί∙ [τοῦτο γὰρ οὐ δυνατόν].

627-628
αἰσχρόν τοι μεθύοντα παρ’ ἀνδράσι νήφοσιν εἶναι,
αἰσχρὸν δ’ εἰ νήφων πὰρ μεθύουσι μένει.

629-630
ἥβη καὶ νεότης ἐπικουφίζει νόον ἀνδρός,
πολλῶν δ’ ἐξαίρει θυμὸν ἐς ἀμπλακίην.

631-632
ὧιτινι μὴ θυμοῦ κρέσσων νόος, αἰὲν ἐν ἄταις
Κύρνε καὶ ἐν μεγάλαις κεῖται ἀμηχανίαις.

633-634
βουλεύου δὶς καὶ τρίς, á½… τοί κ’ ἐπὶ τὸν νόον ἔλθηι∙
ἀτηρὸς γάρ τοι λάβρος ἀνὴρ τελέθει.

635-636
ἀνδράσι τοῖς ἀγαθοῖς ἕπεται γνώμη τε καὶ αἰδώς∙
οἳ νῦν ἐν πολλοῖς ἀτρεκέως ὀλίγοι.

637-638
ἐλπὶς καὶ κίνδυνος ἐν ἀνθρώποισιν ὁμοῖοι∙
οὗτοι γὰρ χαλεποὶ δαίμονες ἀμφότεροι.

639-640
πολλάκι πὰρ δόξαν τε καὶ ἐλπίδα γίνεται εὖ ῥεῖν
ἔργ’ ἀνδρῶν, βουλαῖς δ’ οὐκ ἐπέγεντο τέλος.

619-622
Μέσα σε συμφορές κυλιέμαι κι είναι η καρδιά μου θλιμμένη πολύ· γιατί δεν την περάσαμε ακόμη την έσχατη πενία. Όλοι τον πλούσιο τιμούν, και τον φτωχό περιφρονούν· όλοι με τον ίδιο τρόπο σκέφτονται.

623-624
Κάθε είδους κακία υπάρχει στον κόσμο, αλλά και κάθε είδους αρετή και τέχνη προς το ζην.

625-626
Δύσκολο είναι να έχεις φρόνηση και να κάθεσαι με τους άφρονες, και πολλά να λες και πάντα να σιωπάς· [γιατί αυτό είναι αδύνατο.]

627-628
Ντροπή να κάθεσαι με τους νηφάλιους, σαν είσαι μεθυσμένος, ντροπή και με τους μεθυσμένους, αν είσαι εσύ νηφάλιος.

629-630
Η ήβη και η νιότη κάνει τον άνθρωπο αλαφρό, πολλών την ορμή, μάλιστα, την ξεσηκώνει και την οδηγεἰ σε σφάλμα.

631-632
Κύρνε, όποιος δεν έχει την καρδιά στον νου του υποταγμένη, αυτός πάντα σε συμφορές και σε μεγάλες δυσκολίες βρίσκεται.

633-634
Δύο και τρεις φορές να σκέφτεσαι αυτό που σου έρχεται στον νου· όποιος βιάζεται οδηγείται στην καταστροφή.

635-636
Οι ευγενείς έχουν και φρόνηση και αιδώ· μα στις μέρες μας λίγοι είναι αυτοί πραγματικά μες στους πολλούς.

637-638
Η ελπίδα και ο κίνδυνος ίδια θέση κατέχουν στον κόσμο· γιατί είναι και οι δύο δαίμονες φοβεροί.

639-640
Πολλές φορές συμβαίνει να ρέουν ομαλά τα έργα των ανθρώπων, παραδόξως και παρ’ ελπίδα, τα σχέδια, όμως, δεν πραγματοποιούνται.