267-270
Αντιληπτή η πενία, ακόμη κι όταν ανήκει σ’ άλλον· γιατί δεν έρχεται ούτε στην αγορά ούτε στα δικαστήρια· γιατί από κάθε άποψη είναι σε υποδεέστερη μοίρα, χλευάζεται τελείως, είναι απόλυτα και πάντα μισητή, όπου κι αν βρίσκεται.

271-278
Σε ίσο βαθμό έδωσαν οι θεοί τα άλλα στους θνητούς, και τα καταραμένα τα γηρατειά και τη νεότητα, και το χειρότερο απ’ όλα αυτά για τους ανθρώπους, κι από το θάνατο κι από όλες τις αρρώστιες το πιο βαρύ, είναι αφού αναθρέψεις παιδιά και τους δώσεις όλα τα εφόδια, κι αφού έδωσες χρήματα γνωρίζοντας πολλές στεναχώριες, να απεχθάνονται τα παιδιά τον πατέρα τους, να καταριούνται για την καταστροφή του και να τον μισούν όπως έναν φτωχό που πλησιάζει.

279-282
Είναι φυσικό ο κακός κακή γνώμη να έχει για τη δικαιοσύνη, γιατί καθόλου δεν φοβάται τη μελλοντική τιμωρία· γιατί μπορεί να αναλαμβάνει πρόχειρα πολλά ανόσια πράγματα και να νομίζει ότι τα εκτελεί σωστά.

283-286
Προχώρει, μα σε κανέναν από τούτους εδώ τους αστούς μην έχεις εμπιστοσύνη, μήτε στους όρκους τους μήτε και στη φιλία, ακόμη κι αν θελήσουν να προβάλουν ως εγγυητή τον Δία, τον μέγιστο των αθανάτων βασιλιά, θέλοντας έτσι να παρέχουν εγγυήσεις.

287-292
Σε μία πόλη τόσο φιλοκατήγορη, βέβαια, τίποτα δεν προκαλεί ευχαρίστηση· και έφθασαν τα πράγματα σε τέτοιο σημείο ώστε οι κακότυχοι και δυστυχείς να είναι πάντοτε πολλοί. Τώρα, λοιπόν, οι ατυχίες των ευγενών γίνονται ευτυχία των κατωτέρων· και κυβερνούν με νόμους παράδοξους· χάθηκε η αιδώς, η αδιαντροπιά και η ύβρις κατατρόπωσαν τη δικαιοσύνη και κατέλαβαν όλη τη γη.

293-294
Ούτε το λιοντάρι δεν τρώει συνέχεια κρέας, μα ακόμη κι αυτό το καταβάλλει η αμηχανία, κι ας είναι δυνατό.

295-298
Αφόρητο βάρος για τον πολυλογά τον άνθρωπο να σιωπά, κι όταν μιλά δυσάρεστος γίνεται στους γύρω, και όλοι τον απεχθάνονται· η ανάγκη, όμως, απαιτεί τη συναναστροφή με έναν τέτοιον άνθρωπο στο συμπόσιο.