Amores 1. 1, Ovidius
Κείμενο Μετάφραση

Amores 1. 10

Arma gravi numero violentaque bella parabam1

edere, materia conveniente modis2 .

par erat inferior versus--risisse Cupido

dicitur3 atque unum surripuisse pedem. 4

'Quis tibi, saeve puer, dedit hoc in carmina iuris?

Pieridum vates, non tua turba sumus.5

quid, si praeripiat flavae Venus arma Minervae,

ventilet accensas flava Minerva faces?

quis probet in silvis Cererem regnare iugosis,

lege pharetratae Virginis arva coli?

crinibus insignem quis acuta cuspide Phoebum

instruat, Aoniam Marte movente lyram?

sunt tibi magna, puer, nimiumque potentia regna;

cur opus adfectas, ambitiose, novum?

an, quod ubique, tuum est? tua sunt Heliconia tempe?

vix etiam Phoebo iam lyra tuta sua est?

cum bene surrexit versu nova pagina primo,

attenuat nervos proximus ille meos;6

nec mihi materia est numeris levioribus apta,

aut puer aut longas compta puella comas.'7

Questus eram, pharetra cum protinus ille soluta

legit in exitium spicula facta meum,

lunavitque genu sinuosum fortiter arcum,

'quod' que 'canas, vates, accipe8 ' dixit 'opus!'

Me miserum!9 certas habuit puer ille sagittas.

uror, et in vacuo pectore regnat Amor.

Sex mihi surgat opus numeris, in quinque residat:10

ferrea cum vestris bella valete modis!

cingere litorea flaventia tempora myrto,

Musa, per undenos emodulanda pedes!


Για άρματα και φονικούς πολέμους, σε βαρύ ρυθμό, ετοιμαζόμουν να
μιλήσω, το μέτρο ταίριαζε στο θέμα μου.

Ο δεύτερος στίχος ήταν ίσος με τον πρώτο. Γέλασε- έτσι λένε-
ο θεός του έρωτα και μου έκλεψε απ’ το μέτρο μου ένα πόδα

«Î Î¿Î¹ÏŒÏ‚ σούδωσε τέτοιο δικαίωμα στην ποίηση, παλιόπαιδο;
Εμείς οι ποιητές στις Πιερίδες ανήκουμε Μούσες, δεν είμαστε δικιά σου ακολουθία,

Τι θα γινόταν αν η Αφροδίτη της ξανθομάλλας Αθηνάς άρπαζε τα όπλα
Τι αν η ξανθομάλλα Αθηνά φούντωνε του έρωτα τον αναμμένο δαυλό;

Ποιός θα το έβρισκε σωστό να βασιλεύει η θεά Δήμητρα στις ράχες και τα δάση, των χωραφιών η καλλιέργεια να είναι στη δικαιοδοσία της φαρετροφόρας Παρθένας;

Ποιός θα τολμούσε να μας παρουσιάσει με μυτερό κοντάρι τον Φοίβο που είναι ξακουστός για την κόμη του; Ποιός φαντάζεται με λύρα τον Άρη;

Μεγάλο και παντοδύναμο είναι το βασίλειό σου, νεαρέ,
Γιατί φιλόδοξα ζητείς καινούριες εξουσίες;

Μήπως νομίζεις πως όλα είναι δικά σου; Σε σένα ανήκει του Ελικώνα η κοιλάδα;
Ούτε τη λύρα του δεν έχει σίγουρη ο Φοίβος;

Ενώ ο πρώτος στίχος της νέας μου ποιητικής συλλογής μου ξεπρόβαλε ωραία,
Ο δεύτερος μού βγαίνει κάπως αδύναμος.

Το υλικό μου δεν είναι κατάλληλο για ανάλαφρο ρυθμό,
Δεν έχω ούτε αγόρι ούτε κορίτσι με όμορφα μακριά μαλλιά για να το κάνω θέμα μου.

Έτσι παραπονέθηκα, και ’κείνος έλυσε αμέσως τη φαρέτρα του,
Διάλεξε βέλη που ήταν φτιαγμένα για να με καταστρέψουν,

Τέντωσε με δύναμη πάνω στο γόνατο το λυγερό του τόξο
Και «Î Î¿Î¹Î·Ï„ή» μου λέει «Î½Î±, πάρε υλικό για τα τραγούδια σου»!

Αλίμονό μου! Του νεαρού οι σαΐτες δεν αστόχησαν.
Καίγομαι και στήθη μου που μέχρι πρότινος ξένοιαστα ήταν ο έρωτας τώρα βασιλεύει.

Με έξι πόδες ας σηκώνεται λοιπόν ο στίχος μου, σε πέντε ας ξαναπέφτει.
Έχετε γεια πόλεμοι κι άρματα και αρειμάνια μέτρα.

Μούσα, βάλε γύρω στους ξανθούς κροτάφους σου μυρτιά
κι εγώ σε δίστιχο ελεγειακό θα σε υμνήσω.