1162a-1162f
οὐδεὶς γὰρ πάντ’ ἐστὶ πανόλβιος∙ ἀλλ’ ὁ μὲν ἐσθλὸς 
τολμᾶι ἔχων τὸ κακὸν κοὐκ ἐπίδηλον ὅμως,    
δειλὸς δ’ οὔτ’ ἀγαθοῖσιν ἐπίσταται οὔτε κακοῖσιν    
θυμὸν ὁμῶς μίσγειν. ἀθανάτων τε δόσεις    
παντοῖαι θνητοῖσιν ἐπέρχοντ’∙ ἀλλ’ ἐπιτολμᾶν    
χρὴ δῶρ’ ἀθανάτων οἷα διδοῦσιν ἔχειν.     

1163-1164
ὀφθαλμοὶ καὶ γλῶσσα καὶ οὔατα καὶ νόος ἀνδρῶν
ἐν μέσσωι στηθέων ἐν συνετοῖς φύεται.

1164a-1164d
τοιοῦτός τοι ἀνὴρ ἔστω φίλος, ὃς τὸν ἑταῖρον 
γινώσκων ὀργὴν καὶ βαρὺν ὄντα φέρει   
ἀντὶ κασιγνήτου. σὺ δέ μοι φίλε ταῦτ’ ἐνὶ θυμῶι  
φράζεο, καί ποτέ μου μνήσεαι ἐξοπίσω.  

1164e-1164h
οὔτιν’ ὁμοῖον ἐμοὶ δύναμαι διζήμενος εὑρεῖν 
πιστὸν ἑταῖρον, ὅτωι μή τις ἔνεστι δόλος∙ 
ἐς βάσανόν Ï„’ ἐλθὼν παρατριβόμενός τε μολύβδωι 
χρυσός, ὑπερτερίης ἄμμιν ἔνεστι λόγος.    

1165-1166
τοῖς ἀγαθοῖς σύμμισγε, κακοῖσι δὲ μήποθ’ ὁμάρτει
ἔστ’ ἂν ὁδοῦ τελέηις τέρματ’ ἀπ’ ἐμπορίης.

1167-1168
τῶν ἀγαθῶν ἐσθλὴ μὲν ἀπόκρισις, ἐσθλὰ δὲ ἔργα∙
τῶν δὲ κακῶν ἄνεμοι δειλὰ φέρουσιν ἔπη.

1169-1170
ἐκ καχεταιρίης κακὰ γίνεται∙ εὖ δὲ καὶ αὐτὸς
γνώσηι, ἐπεὶ μεγάλους ἤλιτες ἀθανάτους.

1171-1176
γνώμην Κύρνε θεοὶ θνητοῖσι διδοῦσιν ἀρίστην
ἀνθρώποις∙ γνώμη πείρατα παντὸς ἔχει.
ἂ μάκαρ, ὅστις δή μιν ἔχει φρεσίν∙ ἦ πολὺ κρείσσων
ὕβριος οὐλομένης λευγαλέου τε κόρου
[ἐστί∙ κακὸν δὲ βροτοῖσι κόρος, τῶν οὔ τι κάκιον∙]
πᾶσα γὰρ ἐκ τούτων Κύρνε πέλει κακότης.

1177-1178
εἴ κ’ εἴης ἔργων αἰσχρῶν ἀπαθὴς καὶ ἀεργὸς
Κύρνε, μεγίστην κεν πεῖραν ἔχοις ἀρετῆς.

1162a-1162f ≈ 441-446
Κανείς δεν είναι τελείως ευτυχής και σε όλα· αλλά ο μεν ευγενής δείχνει θάρρος στη συμφορά, κι ας μην είναι γνωστή στους άλλους, ο δε ταπεινός δεν γνωρίζει πώς να προσαρμόσει τη διάθεσή του ούτε στην ευτυχία ούτε στη δυστυχία. Κάθε είδους δώρα στέλνουν οι αθάνατοι στους θνητούς· και πρέπει να δείχνει θάρρος κανείς, όποια κι αν είναι τα δώρα τους.

1163-1164
Στους συνετούς μάτια και γλώσσα και αυτιά και νους βρίσκονται μες στο στήθος.

1164a-1164d = 97-100
Eγώ για φίλο μου τέτοιο άνθρωπο να έχω, αυτόν που ξέρει τον σύντροφο και τον έχει σαν αδερφό, ακόμη και όταν η διάθεσή του είναι βαριά. Κι εσύ, φίλε μου, σε παρακαλώ, έχε τα τούτα στο μυαλό σου, και θα με θυμηθείς κάποια στιγμή στο μέλλον.

1164e-1164h ≈ 415-418
Αν και ψάχνω, δεν βρίσκω κανέναν σύντροφο πιστό, όπως είμαι εγώ, στον οποίο να μην υπάρχει δόλος· δοκιμάζομαι με την τριβή, σαν τον χρυσό δίπλα στον μόλυβδο: η ζυγαριά της υπεροχής κλίνει προς τη μεριά μου.

1165-1166
Τους αγαθούς να συναναστρέφεσαι, και τους κακούς ποτέ μη συνοδεύεις, ώσπου να ολοκληρώσεις το εμπορικό σου ταξίδι.

1167-1168
Καλά τα λόγια των ευγενών, καλά και τα έργα· μα των κακών τα λόγια άθλια κι άνεμοι τα μεταφέρουν.

1169-1170
Από τις κακές παρέες κακά προκύπτουν· θα το μάθεις καλά κι εσύ ο ίδιος, αφού αμάρτησες απέναντι στους μεγάλους αθανάτους.

1171-1176
Οι θεοί, Κύρνε, δίνουν στους ανθρώπους την κρίση που είναι το μεγαλύτερο αγαθό· αυτή εκπληρώνει τα πάντα. Μακάριος αυτός που έχει κρίση· είναι πολύ πιο δυνατή από την ύβρη την καταραμένη και τον ολέθριο κόρο· [συμφορά είναι ο κόρος για τους ανθρώπους, και δεν υπάρχει μεγαλύτερη]· κάθε συμφορά, Κύρνε, εδώ έχει την αρχή της.

1177-1178
Αν πράξεις επονείδιστες δεν κάνεις ούτε υποφέρεις, Κύρνε, θα μπορούσες αποδεδειγμένα πολύ να διακριθείς.