1070a-1070b
τέρπεό μοι φίλε θυμέ∙ τάχ’ αὖ τινες ἄλλοι ἔσονται 
ἄνδρες, ἐγὼ δὲ θανὼν γαῖα μέλαιν’ ἔσομαι.    

1071-1072
Κύρνε, φίλους πρὸς πάντα ἐπίστρεφε ποικίλον ἦθος, 
συμμίσγων ὀργὴν οἷος ἕκαστος ἔφυ.    

1073-1074
νῦν μὲν τῶιδ’ ἐφέπου, τοτὲ δ’ ἀλλοῖος πέλευ ὀργήν. 
κρεῖσσόν τοι σοφίη καὶ μεγάλης ἀρετῆς.    

1075-1078
πρήγματος ἀπρήκτου χαλεπώτατόν ἐστι τελευτὴν
γνῶναι, ὅπως μέλει τοῦτο θεὸς τελέσαι∙
ὄρφνη γὰρ τέταται∙ πρὸ δὲ τοῦ μέλλοντος ἔσεσθαι
οὐ ξυνετὰ θνητοῖς πείρατ’ ἀμηχανίης.

1079-1080
οὐδένα τῶν ἐχθρῶν μωμήσομαι ἐσθλὸν ἐόντα,
οὐδὲ μὲν αἰνήσω δειλὸν ἐόντα φίλον.

1081-1082b
Κύρνε, κύει πόλις ἥδε, δέδοικα δὲ μὴ τέκηι ἄνδρα 
ὑβριστήν, χαλεπῆς ἡγεμόνα στάσιος∙     
ἀστοὶ μὲν γὰρ ἔθ’ οἵδε σαόφρονες, ἡγεμόνες δὲ    
τετράφαται πολλὴν εἰς κακότητα πεσεῖν.    

1082c-1084
μή μ’ ἔπεσιν μὲν στέργε, νόον δ’ ἔχε καὶ φρένας ἄλλας, 
εἴ με φιλεῖς καί σοι πιστὸς ἔνεστι νόος,    
ἀλλὰ φίλει καθαρὸν θέμενος νόον, ἤ μ’ ἀποειπὼν    
ἔχθαιρ’ ἐμφανέως νεῖκος ἀειράμενος.     
οὕτω χρὴ τόν γ’ ἐσθλὸν ἐπιστρέψαντα νόημα 1083
ἔμπεδον αἰὲν ἔχειν ἐς τέλος ἀνδρὶ φίλωι.

1085-1086
Δημῶναξ, σὺ δὲ πολλὰ φέρειν βαρύς∙ οὐ γὰρ ἐπίστηι
τοῦτ’ ἔρδειν ὅτι σοι μὴ καταθῦμιον ἦι.

1087-1090
Κάστορ καὶ Πολύδευκες, οἳ ἐν Λακεδαίμονι δίηι
ναίετ’ ἐπ’ Εὐρώται καλλιρόωι ποταμῶι,
εἴ ποτε βουλεύσαιμι φίλωι κακόν, αὐτὸς ἔχοιμι∙
εἰ δέ τις κεῖνος ἐμοί, δὶς τόσον αὐτὸς ἔχοι.

1091-1094
ἀργαλέως μοι θυμὸς ἔχει περὶ σῆς φιλότητος∙
οὔτε γὰρ ἐχθαίρειν οὔτε φιλεῖν δύναμαι,
γινώσκων χαλεπὸν μὲν ὅταν φίλος ἀνδρὶ γένηται
ἐχθαίρειν, χαλεπὸν δ’ οὐκ ἐθέλοντα φιλεῖν.

1095-1096
σκέπτεο δὴ νῦν ἄλλον∙ ἐμοί γε μὲν οὔ τις ἀναγκη  
τοῦτ’ ἔρδειν∙ τῶν μοι πρόσθε χάριν τίθεσο.  

1097-1100
ἤδη καὶ πτερύγεσσιν ἐπαίρομαι ὥστε πετεινὸν
ἐκ λίμνης μεγάλης, ἄνδρα κακὸν προφυγών,
βρόκχον ἀπορρήξας∙ σὺ δ’ ἐμῆς φιλότητος ἁμαρτὼν
ὕστερον ἡμετέρην γνώσηι ἐπιφροσύνην.

1101-1102b
ὅστίς σοι βούλευσεν ἐμεῦ πέρι, καί σ’ ἐκέλευσεν  
οἴχεσθαι προλιπόνθ’ ἡμετέρην φιλίην,            
<οὗτος ἀνὴρ φίλε Κύρνε πέδας χαλκεύεται αὑτῶι, 
εἰ μὴ ἐμὴν γνώμην ἐξαπατῶσι θεοί.> 

1070a-1070b ≈ 877-878
Ζήσε τη χαρά, καρδιά μου· σύντομα θα υπάρξουν άλλοι άνδρες, κι εγώ, νεκρός, θα βρίσκομαι στη μαύρη γη.

1071-1072 ≈ 213-214
Κύρνε, ποικίλο χαρακτήρα δείχνε σε όλους τους φίλους σου, και προσάρμοζε τη διάθεσή σου προς τη διάθεση που έχει ο καθένας τους.

1073-1074 ≈ 217-218
Τη μία τον έναν να ακολουθείς, διαφορετικό τρόπο να έχεις την άλλη. Η εξυπνάδα είναι καλύτερη κι απ’ τη μεγάλη αρετή.

1075-1078
Είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζεις το τέλος μιας πράξης που δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί, πώς σκοπεύει να την ολοκληρώσει ο θεός· γιατί νύχτας σκοτάδι απλώνεται· κι ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντιληφθεί τα όρια της αδυναμίας του πριν από το γεγονός που πρόκειται να συμβεί.

1079-1080
Κανέναν από τους εχθρούς δεν θα κατηγορήσω, αν είναι ευγενής, ούτε και φίλο θα επαινέσω, αν είναι κακός.

1081-1082b ≈ 39-42
Κυοφορεί η πόλη τούτη, Κύρνε, και φοβάμαι μήπως γεννήσει αλαζόνα, ηγεμόνα εμφύλιου σπαραγμού φοβερού. Σώφρονες είναι ακόμη οι αστοί ετούτοι, μα οι ηγεμόνες τείνουν να ριχτούν σε μεγάλη κακοδαιμονία.

1082c-1084 ≈ 87-90
Μη μ’ αγαπάς στα λόγια, και σκέψεις κάνεις άλλες, αν είσαι φίλος και είναι η σκέψη σου έμπιστη, μα φίλος να είσαι με σκέψη καθαρή, ή άφησέ με και μίσησέ με, αφού πρώτα στα φανερά φιλονικήσεις μαζί μου. Έτσι πρέπει ο ευγενής, αφού στρέψει τη σκέψη του στον φίλο του, να την διατηρεί έως το τέλος πάντα σταθερή.

1085-1086
Δημώνακτα, συ δυσκολεύεσαι πολλά να υπομείνεις· γιατί δεν γνωρίζεις να κάνεις αυτό που σου είναι ανεπιθύμητο.

1087-1090
Κάστορα και Πολυδεύκη, εσείς που κατοικείτε στη θεϊκή τη Λακεδαίμονα στου Ευρώτα τον καλλίρροο ποταμό, κακό αν σκεφτώ ποτέ για φίλο, εγώ ο ίδιος να το πάθω· αν το σκεφτεί εκείνος για μένα, διπλάσια να πάθει αυτός.

1091-1094
Δυσκολεύεται η καρδιά μου όταν πρόκειται για τη φιλία σου· γιατί ούτε να σε μισώ, ούτε να σ’ αγαπώ μπορώ, γνωρίζοντας πως είναι δύσκολο να μισείς κάποιον που είναι φίλος σου, δύσκολο, όμως, και να τον αγαπάς χωρίς να θέλεις.

1095-1096
Σκέψου κανέναν άλλο τώρα· γιατί εγώ δεν έχω πια ανάγκη να το κάνω αυτό· για όσα έκανα μέχρι τώρα να μου δείχνεις ευγνωμοσύνη.

1097-1100
Όμοια με πουλί υψώνομαι πλέον μέσα από θάλασσα μεγάλη με φτερούγες, έχοντας ξεφύγει από άθλιο άνδρα, τα βρόχια σχίζοντας· κι εσύ που τη φιλία μου έχασες θα καταλάβεις αργότερα τη συνετή μου σκέψη.

1101-1102b ≈ 1278a-b + 539-540
Όποιος σε συμβούλευσε για μένα, και σε προέτρεψε να φύγεις και τη φιλία μας να εγκαταλείψεις, <αυτός ο άνδρας, Κύρνε μου, δεσμά σφυρηλατεί για τον εαυτό του, αν δεν απατούν την κρίση μου οι θεοί.>