879-884
πῖν’ οἶνον, τὸν ἐμοὶ κορυφῆις ὕπο Τηϋγέτοιο
ἄμπελοι ἤνεγκαν Ï„á½°Ï‚ ἐφύτευσ’ ὁ γέρων
οὔρεος ἐν βήσσηισι θεοῖσι φίλος Θεότιμος,
ἐκ Πλατανιστοῦντος ψυχρὸν ὕδωρ ἐπάγων.
τοῦ πίνων ἀπὸ μὲν χαλεπὰς σκεδάσεις μελεδώνας,
θωρηχθεὶς δ’ ἔσεαι πολλὸν ἐλαφρότερος.

885-886
εἰρήνη καὶ πλοῦτος ἔχοι πόλιν, ὄφρα μετ’ ἄλλων
κωμάζοιμι∙ κακοῦ δ’ οὐκ ἔραμαι πολέμου.

887-888
μηδὲ λίην κήρυκος ἀν’ οὖς ἔχε μακρὰ βοῶντος∙
οὐ γὰρ πατρώιας γῆς πέρι μαρνάμεθα.

889-890
ἀλλ’ αἰσχρὸν παρεόντα καὶ ὠκυπόδων ἐπιβάντα
ἵππων μὴ πόλεμον δακρυόεντ’ ἐσιδεῖν.

891-894
ὤ μοι ἀναλκίης∙ ἀπὸ μὲν Κήρινθος ὄλωλεν,
Ληλάντου δ’ ἀγαθὸν κείρεται οἰνόπεδον∙
οἱ δ’ ἀγαθοὶ φεύγουσι, πόλιν δὲ κακοὶ διέπουσιν.
ὡς δὴ Κυψελιδῶν Ζεὺς ὀλέσειε γένος.

895-896
γνώμης δ’ οὐδὲν ἄμεινον ἀνὴρ ἔχει αὐτὸς ἐν αὐτῶι,
οὐδ’ ἀγνωμοσύνης Κύρν’ ὀδυνηρότερον.

897-900
Κύρν’, εἰ πάντ’ ἄνδρεσσι καταθνητοῖς χαλέπαινεν
γινώσκων θεὸς νοῦν οἷον ἕκαστος ἔχει
αὐτὸς ἐνὶ στήθεσσι καὶ ἔργματα, τῶι δὲ δικαίωι
τῶι Ï„’ ἀδίκωι μέγα κεν πῆμα βροτοῖσιν ἐπῆν.

901-902
ἔστιν ὁ μὲν χείρων, ὁ δ’ ἀμείνων∙ ἔργον ἑκάστου∙
οὐδεὶς δ’ ἀνθρώπων αὐτὸς ἅπαντα σοφός.

879-884
Πίνε κρασί, αυτό που από τις κορυφές του Ταΰγετου μου έφεραν τα αμπέλια που φύτεψε στις ρεματιές ο γέρος ο Θεότιμος, ο θεοφιλής, ποτίζοντάς τα με το δροσερό νερό του Πλατανιστούντα. Αυτό άμα πιεις, θα διαλυθούν οι δύσκολες οι έγνοιες, κι αφού μεθύσεις θα είσαι πολύ πιο ανάλαφρος.

885-886
Ειρήνη και πλούτος να επικρατήσουν στην πόλη, για να γιορτάζω με παρέα· δεν τον αγαπώ τον άχαρο τον πόλεμο.

887-888
Μη δίνεις πολλή προσοχή στον κήρυκα που φωνάζει δυνατά· δεν πολεμούμε για τα πατρώα εδάφη.

889-890
Ντροπή είναι να βρίσκεσαι στον πόλεμο, πάνω στα γοργόποδα άλογα, κι όμως τον πόλεμο που δάκρυα φέρνει να μην γνωρίσεις.

891-894
Αλίμονο, πόση ανανδρεία! Χάθηκε η Κήρινθος, και καταστρέφονται τα όμορφα αμπέλια του Λήλαντα· οι ευγενείς διώκονται, την πόλη κυβερνούν οι άθλιοι. Μακάρι έτσι να καταστρέψει ο Δίας το γένος των Κυψελιδών.

895- 896
Τίποτα καλύτερο δεν έχει ο άνθρωπος μέσα του από την κρίση, κι ούτε υπάρχει τίποτα πιο οδυνηρό από την ανοησία.

897-900
Κύρνε, αν ο θεός, που γνωρίζει τι κρύβει ο καθένας μέσα του βαθιά και τι πράττει, οργιζόταν με τους θνητούς για τα πάντα, μεγάλη συμφορά θα έπεφτε στους ανθρώπους, και στον δίκαιο και στον άδικο.

901-902
Είναι ο ένας χειρότερος, ο άλλος καλύτερος· ο καθένας έχει το έργο του· κανείς δεν είναι μόνος του σοφός σε όλα.