πείσματα: τα σχοινιά τα οποία προσδένουν την πρύμνη του πλοίου (για τον λόγο αυτόν ονομάζονται επίσης πρυμνήσια) με την ξηρά. Η λειτουργία τους δεν αντικαθιστά τον ρόλο της άγκυρας, αλλά τον ενισχύει. Πρβ. και Οδ. ι 136 κ.ε. ἐν δὲ λιμὴν εὔορμος͵ ἵν΄ οὐ χρεὼ πείσματός ἐστιν͵ οὔτ΄ εὐνὰς βαλέειν οὔτε πρυμνήσι΄ ἀνάψαι.

ὅρμῳ ἐνικάππεσεν: η γυμνή τελική μακρά συλλαβή της λ. ὅρμῳ αποτελεί χασμωδικό μακρό. ἐνικάππεσεν: η γραφή αυτή προτάθηκε από τον Jacobs κατ’ αναλογία προς το παράδειγμα του Απολ. Ρόδ. 3. 655 λέκτροισι πρηνὴς ἐνικάππεσεν εἱλιχθεῖσα.

χοροιτυπίην: η λ. απαντά για πρώτη φορά στον Όμηρο, Ιλ. Ω 261 και σημαίνει τον χορό κατά τον οποίο οι χορευτές χτυπούν δυνατά τα πόδια τους στο έδαφος. Το επίθετο ἐπινήιον αποτελεί άπαξ λεγόμενο.

ἐχθρὸς… νόμον: γίνεται αναφορά σε έναν μύθο που εξιστορείται στον Ομηρικό ύμνο για τον Διόνυσο, σύμφωνα με τον οποίο Τυρρηνοί πειρατές επιχείρησαν να απαγάγουν τον θεό που επέβαινε στο πλοίο τους για να ζητήσουν λύτρα. Ο Διόνυσος όμως κάλυψε το πλοίο τους με μια πελώρια άμπελο ακινητοποιώντας το και ο ίδιος μεταμορφώθηκε σε λιοντάρι απειλώντας τους ναυτικούς. Οι πειρατές για να γλιτώσουν βούτηξαν στη θάλασσα, όπου και μεταμορφώθηκαν από τον θεό σε δελφίνια. Όπως καθίσταται σαφές από τα παραπάνω, το δίδαγμα που επιθυμεί να προβάλει ο επιγραμματοποιός, τουτέστιν ότι η οινοποσία είναι επικίνδυνη για τον ναυτικό ακόμα κι όταν αυτός επιβαίνει σε ελλιμενισμένο πλοίο, στερείται κοινών σημείων και συνοχής με τον διονυσιακό μύθο.