Amores 1. 13¹

Iam super oceanum venit a seniore marito

'Quo properas, Aurora? mane!--sic Memnonis umbris

nunc iuvat in teneris dominae iacuisse lacertis;

nunc etiam somni pingues et frigidus aer,

quo properas, ingrata viris, ingrata puellis?

Ante tuos ortus melius sua sidera servat

te surgit quamvis lassus veniente viator,

prima bidente vides oneratos arva colentes;

tu pueros somno fraudas tradisque magistris,

atque eadem sponsum incautos ante atria mittis,

nec tu consulto, nec tu iucunda diserto;

tu, cum feminei possint cessare labores,

Omnia perpeterer--sed surgere mane puellas,

optavi quotiens, ne nox tibi cedere vellet,

optavi quotiens, aut ventus frangeret axem,

[quid, si Cephalio numquam flagraret amore?

invida, quo properas? quod erat tibi filius ater,10

Tithono vellem de te narrare liceret;

illum dum refugis, longo quia grandior aevo,⁵

at si, quem mavis, Cephalum⁷ conplexa teneres,

Cur ego plectar amans, si vir tibi marcet ab annis?

adspice, quot somnos iuveni donarit amato

ipse deum genitor, ne te tam saepe videret,⁸

Iurgia finieram. scires audisse: rubebat¹¹ --

Τον υπέργηρο μόλις άφησε άντρα της και πάνω από τον ωκεανό περνώντας έρχεται η χρυσομάλλα που το φως της ημέρας φέρνει με παχνιασμένη άμαξα.

Για πού το έβαλες, Αυγή; Στάσου, για το όνομα του Μέμνονακαι της θυσίας που κάθε χρόνο κάνουν στο όνομα του με κάθε μεγαλοπρέπεια τα πουλιά.

Τη στιγμή τούτη θέλω να την απολαύσω βυθισμένος στην τρυφερή αγκαλιά του κοριτσιού μου, τώρα είναι όμορφο το σφιχταγκάλιασμά μας,

την ώρα αυτή είναι βαθύς ο ύπνος, ο αέρας δροσερός
και γλυκύτατο το κελάηδισμα των πουλιών.

Γιατί βιάζεσαι, δυσάρεστη σ’ αγόρια και κορίτσια;
τα δροσερά χαλινάρια σφίξε με το πορφυρό σου χέρι.

Καλύτερα παρακολουθεί τα άστρα ο ναύτης προτού ανατείλεις,
και δεν ξανοίγεται στη μέση του πελάγους δίχως να γνωρίζει (που πορεύεται).

Με την ανατολή σου κατάκοπος ξυπνάει ο ταξιδιώτης
κι ο στρατιώτης παίρνει στα τραχειά του χέρια τα όπλα.

Πρώτη εσύ βλέπεις τους καλλιεργητές της γης με τις βαριές δικέλλες να μοχθούν,
πρώτη εσύ καλείς αργοκίνητα βόδια κάτω από το ζυγό τους να μπουν.

Εσύ τον ύπνο των μικρών παιδιών κλέβεις και στα σχολεία τα στέλνεις
Όπου του δασκάλου η βέργα πέφτει με δύναμη πάνω σε τρυφερά χεράκια.

Ούτε σε δικηγόρους είσαι συμπαθής ούτε σε νομικούςֹ
στα δικαστήρια τρέχουνε κι οι δυο τους όταν φανείς.

Εξαιτίας σου ο μόχθος των γυναικών δεν τελειώνει
καθώς βάζεις το χέρι τους ξανά στα’ αδράχτι.

Όλα θα μπορούσα να τα ανεχτώ, αλλά πρωί πρωί να ξυπνούν τα κορίτσια-
αυτό θα μπορούσε να το υπομείνει μόνο αυτός που κοπελιά δεν έχει.

Πόσες φορές ευχήθηκα η νύχτα να μην υποκύψει σ’ εσένα
και τα άστρα να μην σβήσουν με τον ερχομό σου.

Πόσες φορές ευχήθηκα ο άνεμος το άρμα σου να διαλύσει
και το άλογό σους πυκνό σύννεφο να σκαλώσει και να καταποντιστεί!

Αχ μοχθηρή, γιατί βιάζεσαι; Γι’ αυτό μήπως έχεις μαύρο γιο,
επειδή εκείνο ήταν το χρώμα της καρδιάς της μάνας του;

Πόσο θάθελα ο Τιθωνός να μπορούσε για σένα να μιλήσει-
καμιά γυναίκα δεν θα αποκαλυπτόταν πιο αισχρή στον ουρανό.

Όταν εκείνον τον αποφεύγεις επειδή τον πήρανε τα χρόνια,
Σηκώνεσαι πρωί πρωί για να πας στο άρμα που αυτός μισεί.

Αν όμως είχες κάποιον Κέφαλο στην αγκαλιά σου που τόσο πολύ τον ποθείς,
θα φώναζες «άλογα της νύχτας, πιο αργά τρέξτε»!

Τι φταίω εγώ που αγαπάω αν ο άντρα σου από τα βαθειά γεράματα μαράζωσε,
το προξενιό σου με τον γέρο εγώ το έκανα;

Δες τι ύπνο χάρισε στον νέο που αγάπησε η Σελήνη
που στην ομορφιά κατώτερη από σένα δεν είναι.

Ο ίδιος ο πατέρας των θεών, για να αποφύγει να σε βλέπει όλη την ώρα,
ένωσε τις δύο νύχτες στη σειρά για αν μπορέσει να το απολαύσει.

Στο σημείο αυτό τελείωσα το κατηγορητήριό μουֹ θα νόμιζε κανείς ότι μ’ άκουσεֹ κοκκίνισεֹ
Παρ’ όλα αυτά η μέρα δεν ξημέρωσε πιο αργά από τη συνηθισμένη της ώρα.