401-406¹
μηδὲν ἄγαν σπεύδειν∙ καιρὸς δ’ ἐπὶ πᾶσιν ἄριστος
   ἔργμασιν ἀνθρώπων. πολλάκι δ’ εἰς ἀρετὴν
σπεύδει ἀνὴρ κέρδος διζήμενος, ὅντινα δαίμων
   πρόφρων εἰς μεγάλην ἀμπλακίην παράγει,
καί οἱ ἔθηκε δοκεῖν, ἃ μὲν á¾– κακά, ταῦτ’ ἀγαθὰ εἶναι,
   εὐμαρέως, ἃ δ’ ἂν á¾– χρήσιμα, ταῦτα κακά.

407-408²
φίλτατος ὢν ἥμαρτες∙ ἐγὼ δέ τοι αἴτιος οὐδέν,
   ἀλλ’ αὐτὸς γνώμης οὐκ ἀγαθῆς ἔτυχες.

409-410³
οὐδένα θησαυρὸν παισὶν καταθήσῃ ἀμείνω 
   αἰδοῦς, á¼¥ Ï„’ ἀγαθοῖς ἀνδράσι Κύρν’ ἕπεται.   

411-412⁴
οὐδενὸς ἀνθρώπων κακίων δοκεῖ εἶναι ἑταῖρος
   ᾧ γνώμη θ’ ἕπεται Κύρνε καὶ ᾧ δύναμις.

413-414⁵
πίνων δ’ οὐχ οὕτως θωρήξομαι, οὐδέ με οἶνος
   ἐξάγει, ὥστ’ εἰπεῖν δεινὸν ἔπος περὶ σοῦ.

415-418⁶
οὐδέν’ ὁμοῖον ἐμοὶ δύναμαι διζήμενος εὑρεῖν  
   πιστὸν ἑταῖρον, ὅτῳ μή τις ἔνεστι δόλος∙  
ἐς βάσανον δ’ ἐλθὼν παρατρίβομαι ὥστε μολύβδῳ
   χρυσός, ὑπερτερίης δ’ ἄμμιν ἔνεστι λόγος.            

419-420⁷
πολλά με καὶ συνιέντα παρέρχεται∙ ἀλλ’ ὑπ’ ἀνάγκης
   σιγῶ, γινώσκων ἡμετέρην δύναμιν.

421-424⁸
πολλοῖς ἀνθρώποις γλώσσῃ θύραι οὐκ ἐπίκεινται
   ἁρμόδιαι, καί σφιν πόλλ’ ἀμέλητα πέλει∙
πολλάκι γὰρ τὸ κακὸν κατακείμενον ἔνδον ἄμεινον,
   ἐσθλὸν δ’ ἐξελθὸν λώιον á¼¢ τὸ κακόν. 

425-428⁹
πάντων μὲν μὴ φῦναι ἐπιχθονίοισιν ἄριστον,
   μηδ’ ἐσιδεῖν αὐγὰς ὀξέος ἠελίου,
φύντα δ’ ὅπως ὤκιστα πύλας Ἀΐδαο περῆσαι
   καὶ κεῖσθαι πολλὴν γῆν ἐπαμησάμενον.

429-438¹⁰
φῦσαι καὶ θρέψαι ῥᾶιον βροτὸν ἢ φρένας ἐσθλὰς
   ἐνθέμεν∙ οὐδείς πω τοῦτό γ’ ἐπεφράσατο,
ᾧ τις σώφρον’ ἔθηκε τὸν ἄφρονα κἀκ κακοῦ ἐσθλόν.
   εἰ δ’ Ἀσκληπιάδαις τοῦτό γ’ ἔδωκε θεός,
ἰᾶσθαι κακότητα καὶ ἀτηρὰς φρένας ἀνδρῶν,
   πολλοὺς ἂν μισθοὺς καὶ μεγάλους ἔφερον.
εἰ δ’ ἦν ποιητόν τε καὶ ἔνθετον ἀνδρὶ νόημα,
   οὔποτ’ ἂν ἐξ ἀγαθοῦ πατρὸς ἔγεντο κακός,
πειθόμενος μύθοισι σαόφροσιν∙ ἀλλὰ διδάσκων
   οὔποτε ποιήσει τὸν κακὸν ἄνδρ’ ἀγαθόν.

401-406
Μη βιάζεσαι πολύ· σε όλα τα έργα των ανθρώπων καλύτερο το μέτρο το σωστό. Πολλές φορές σπεύδει κανείς να διακριθεί επιδιώκοντας το κέρδος, και ένας δαίμονας πρόθυμος τον οδηγεί σε σφάλμα μεγάλο και με ευκολία τον κάνει να

νομίζει πως όσα είναι άσχημα, είναι αγαθά, και όσα είναι χρήσιμα, είναι συμφορά.

407-408
Αν και μου είσαι τόσο αγαπητός, έσφαλες· εγώ δεν φέρω καμία ευθύνη, απλώς εσύ δεν έκρινες σωστά.

409-410
Κανέναν θησαυρό δεν θα κληροδοτήσεις στα παιδιά σου, Κύρνε, καλύτερο από την αιδώ, τη σύντροφο των ευγενών ανθρώπων.

411-412
Καλύτερος απ' όλους τους ανθρώπους φαίνεται να είναι ο σύντροφος που έχει και κρίση και δύναμη.

413-414
Αν και πίνω δεν θα μεθύσω τόσο, ούτε και θα με παρασύρει το κρασί, ώστε κακιά κουβέντα να πω για σένα.

415-418
Ψάχνω, μα δεν βρίσκω κανέναν όμοιό μου, σύντροφο πιστό, που να μην έχει δόλο· σαν τον χρυσό δίπλα στο μολύβι δοκιμάζομαι κι οι αναλογίες αποδεικνύουν την υπεροχή μου.

419-420
Πολλά με προσπερνούν κι εγώ παρατηρώ· σιωπώ αναγκαστικά, γνωρίζοντας ποια είναι η δύναμή μας.

421-424
Πολλών ανθρώπων η γλώσσα έχει πόρτες που δεν κλείνουν καλά, κι είναι πολλά αυτά με τα οποία είναι απρόσεχτοι· και είναι συχνά καλύτερο να μένει κλεισμένο μέσα το κακό, ενώ το καλό, σαν εκστομιστεί, είναι προτιμότερο από το

κακό.  

425-428
Το καλύτερο για τους ανθρώπους είναι να μη γεννηθούν, μήτε να δουν το φως του λαμπερού του ήλιου· μα αν γεννηθούν, όσο πιο γρήγορα τις πύλες του Άδη να περάσουν κι εκεί να κείτονται κάτω από χώμα πολύ.

429-438
Πιο εύκολο είναι να γεννήσεις και να θρέψεις έναν άνθρωπο παρά να βάλεις μέσα του ένα σωστό μυαλό· κανείς μέχρι στιγμής δεν μηχανεύτηκε τον τρόπο με τον οποίο να κάνει σώφρονα τον άφρονα και τον κακό καλό· ούτε και δίδαξε ο

θεός στους Ασκληπιάδες να θεραπεύουν την αθλιότητα και τις ολέθριες σκέψεις των ανθρώπων· πολύ και μεγάλο μισθό θα κέρδιζαν. Αν η σκέψη ήταν κάτι που γίνεται και τοποθετείται μέσα στον άνθρωπο, ο γιος ανθρώπου ευγενικού δεν

θα ήταν άθλιος, αφού θα τον έπειθαν τα συνετά τα λόγια· μα με τη διδασκαλία ποτέ δεν θα κάνεις ευγενή τον άθλιο άνδρα.