209-210¹
οὐδείς τοι φεύγοντι φίλος καὶ πιστὸς ἑταῖρος∙ 
   τῆς δὲ φυγῆς ἐστιν τοῦτ’ ἀνιηρότερον. 

211-212²
οἶνόν τοι πίνειν πουλὺν κακόν∙ ἢν δέ τις αὐτὸν 
   πίνῃ ἐπισταμένως, οὐ κακὸς ἀλλ’ ἀγαθός.   

213-218³
θυμέ, φίλους κατὰ πάντας ἐπίστρεφε ποικίλον ἦθος, 
   ὀργὴν συμμίσγων ἥντιν’ ἕκαστος ἔχει.  
πουλύπου ὀργὴν ἴσχε πολυπλόκου, ὃς ποτὶ πέτρῃ,
   τῇ προσομιλήσῃ, τοῖος ἰδεῖν ἐφάνη.
νῦν μὲν τῇδ’ ἐφέπου, τοτὲ δ’ ἀλλοῖς χρόα γίνου 
   κρέσσων τοι σοφίη γίνεται ἀτροπίης.

219-220⁴
μηδὲν ἄγαν ἄσχαλλε ταρασσομένων πολιητέων
   Κύρνε, μέσην δ’ ἔρχευ τὴν ὁδὸν ὥσπερ ἐγώ.

221-226⁵
ὅστίς τοι δοκέει τὸν πλησίον ἴδμεναι οὐδέν,
   ἀλλ’ αὐτὸς μοῦνος ποικίλα δήνε’ ἔχειν
κεῖνός γ’ ἄφρων ἐστί, νόου βεβλαμμένος ἐσθλοῦ∙
   ἴσως γὰρ πάντες ποικίλ’ ἐπιστάμεθα∙
ἀλλ’ ὁ μὲν οὐκ ἐθέλει κακοκερδείῃσιν ἕπεσθαι,
   τῶι δὲ δολοπλοκίαι μᾶλλον ἄπιστοι ἅδον.

227-232⁶
πλούτου δ’ οὐδὲν τέρμα πεφασμένον ἀνθρώποισιν∙
   οἳ γὰρ νῦν ἡμῶν πλεῖστον ἔχουσι βίον,
διπλάσιον σπεύδουσι. τίς ἂν κορέσειεν ἅπαντας;
   χρήματά τοι θνητοῖς γίνεται ἀφροσύνη,
ἄτη δ’ ἐξ αὐτῆς ἀναφαίνεται, ἣν ὁπότε Ζεὺς
   πέμψῃ τειρομένοις, ἄλλοτε ἄλλος ἔχει.

233-234⁷
ἀκρόπολις καὶ πύργος ἐὼν κενεόφρονι δήμῳ
   Κύρν’ ὀλίγης τιμῆς ἔμμορεν ἐσθλὸς ἀνήρ.

235-236⁸
οὐδὲν ἔτι πρέπει ἧμιν á¼…Ï„’ ἀνδράσι σῳζομένοισιν,
   ἀλλ’ ὡς πάγχυ πόλει Κύρνε ἁλωσομένῃ.

209-210
Κανείς δεν είναι φίλος και σύντροφος πιστός σαν εξορίζεσαι· αυτό είναι πιο σκληρό κι από την εξορία.

211-212
Άσχημο είναι να πίνει κανείς πολύ κρασί· μα αν το πίνει με γνώση, το κρασί δεν είναι κακό, είναι αγαθό.

213-218
Καρδιά μου, ποικίλο χαρακτήρα δείχνε σε όλους τους φίλους μου, και τη διάθεσή μου προσάρμοζέ τηνε προς τη διάθεση που έχει ο καθένας. Του τετραπέρατου του χταποδιού τον χαρακτήρα κράτα, που σ’ όποιον βράχο κι αν κολλήσει, παίρνει και τη μορφή του. Το χρώμα αυτό πάρε τη μια, αλλιώτικο την άλλη. Από την ακαμψία του νου καλύτερη η εξυπνάδα.

219-220
Μην στεναχωριέσαι πολύ, Κύρνε, με τις ταραχές των πολιτών· τη μέση οδό ν’ ακολουθείς, όπως εγώ.

221-226
Όποιος νομίζει πως ο πλησίον του τίποτα δεν γνωρίζει και μόνος αυτός ξέρει από ποικίλα τεχνάσματα, αυτός είναι ανόητος, του λείπει το στρωτό μυαλό· γιατί όλοι τα ίδια ποικίλα τεχνάσματα γνωρίζουμε· άλλος, όμως, δεν θέλει να ασχολείται με κέρδος κακό, και άλλος τη μεγαλύτερη χαρά τη βρίσκει σε αναξιόπιστες δολοπλοκίες.

227-232
Πουθενά δεν μπορούν οι άνθρωποι να δουν το όριο του πλούτου· γιατί όσοι από εμάς έχουν ήδη τη μεγαλύτερη περιουσία, δυο φορές πιο πολύ φροντίζουνε. Ποιος θα μπορούσε άραγε όλους να τους χορτάσει; Τα χρήματα οδηγούν τους ανθρώπους σε αφροσύνη, και απ’ αυτήν γεννιέται η καταστροφή, που όταν ο Δίας τη στείλει σε όσους κατατρύχονται, κάθε φορά και άλλος καταστρέφεται.

233-234
Ο ευγενής είναι η ακρόπολη και ο πύργος του ελαφρόμυαλου λαού· κι όμως, λίγο τιμάται.

235-236
Δεν μας ταιριάζει πια να ζούμε σαν άνθρωποι που σώζονται, Κύρνε, μα σαν μια πόλη που πρόκειται να αφανιστεί.